We waren aanwezig bij de wedstrijd tussen het Russische nationale team en Kenia. Het was niet zo eenvoudig om bij het spel te komen

Waarom Turkiye? Een vraag die niet alleen door journalisten werd gesteld, maar ook door de spelers van het nationale team en de hoofdtrainer. Op de persconferentie voorafgaand aan de wedstrijd suggereerde Valery Karpin dat dit te wijten was aan de logistiek. We hebben de opties in Qatar en Dubai overwogen, maar vanwege de hitte besloten we dat het beter was om in Turkije te spelen. Het weer in Antalya is inderdaad aangenaam voor voetbal: er is geen hitte, waarvoor iedereen in Egypte vluchtte.

Voor de wedstrijd kon ik met buurtbewoners praten en was verrast: velen weten dat het Russische nationale team in Belek traint en zich voorbereidt op de wedstrijd. En over het algemeen volgt de bevolking Russische teams en kijkt naar wedstrijden. Ze weten zelfs dat de UEFA onlangs een van onze teams heeft toegestaan ​​deel te nemen aan internationale wedstrijden (helaas is de beslissing al teruggedraaid). Sommigen raakten zelfs van streek toen ik zei dat ik verrast was. “Nee, waar heb je het over! Wij weten alles over uw team. Zelfs op tv laten ze soms nieuws zien”, beantwoordde de café-eigenaar mijn vraag.

Het was voor een gewone fan niet zo eenvoudig om bij de wedstrijd te komen – er was geen gratis toegang en de toegang gebeurde volgens vooraf opgestelde lijsten. Tegelijkertijd waren er voldoende fans op de tribunes: ongeveer 1.200 mensen in de uniformen van het nationale team, Zenit, CSKA en Spartak.

Ook het bereiken van het stadion bleek een probleem. Lokaal vervoer gaat daar niet heen – alleen taxi’s. De landschappen rondom zijn verlaten en onbewoond. Trouwens, het Titanic Sports Complex is het reservestadion van de Antalyaspor-club.

Valery Karpin zei dat de opstelling voor het duel met Kenia anders zal zijn. Ze zagen zelfs George Dzhikia, voor wie veel mensen zich zorgen maakten. Voor het startfluit scandeerden de fans luid “Rusland!”, maar daarna viel er een stilte, maar de instructies van de coaches waren duidelijk hoorbaar, evenals de gesprekken tussen de spelers.

Het eerste doelpunt liet niet lang op zich wachten. Sobolev opende de score. Het leek erop dat dit is waar ze het over hadden: het zou gemakkelijk zijn met Kenia. Maar de tegenstander verdreef deze gedachten onmiddellijk. “Wat gebeurd er?” – een vraag die na de eerste helft opkwam. Het enige goede was dat onze fans opfleurden en het nationale team actief begonnen te steunen. Dankzij Oblyakov kwam hij naar buiten en maakte aan het einde van de wedstrijd gelijk.

Denk je dat Kenia beter is dan Kameroen omdat ze Rusland bijna hebben verslagen? Hoe het ook is. Na de wedstrijd gaf de hoofdcoach van ons team een ​​alternatief advies.

Valery Karpin

hoofdcoach van het Russische nationale team

“Het is absoluut niet waar dat Kenia sterker is dan zijn vorige tegenstander. Voor mij was Kameroen met kop en schouders sterker. Dergelijke doelpunten zijn vervelend. Waarom gebeurt dit? Er is geen manier om het uit te leggen. Misschien hebben we onze tegenstander onderschat.”

Maar wat Karpin het waarschijnlijk met de meerderheid eens is, is dat de wedstrijd gemengde gevoelens achterliet. Waarschijnlijk heeft de coach gelijk dat Kenia onderschat werd. Ja, het is ons gelukt om in de laatste minuten terug te komen, maar is het, gezien de plaats van de tegenstander op de FIFA-ranglijst (109e regel), de moeite waard om ons te verheugen?