Drie onvergetelijke veldslagen tussen de teams van Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland. Een echte klassieker van het wereldrugby

In de finale van de Rugby World Cup 2023 zullen twee sterkste teams, twee drievoudig wereldkampioenen – teams uit Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland – strijden.

Playoff-grid Rugby World Cup 2023 op het “Championship”:

De Springboks en All Blacks hebben meer dan honderd wedstrijden tegen elkaar gespeeld. Nieuw-Zeelanders wonnen meer dan 60% daarvan. Zijn het favorieten? Het is helemaal geen feit, want de drie meest iconische en opvallende wedstrijden van de afgelopen dertig jaar zijn gewonnen door het Zuid-Afrikaanse team. Ze nam de WK-finale mee naar huis in 1995, versloeg in 2004 een instortend Nieuw-Zeelands team en pakte in 2021 een belangrijke overwinning nadat de speeltijd was afgelopen.

1995 Mandela Cup en melkvergiftiging

De WK-finale van 1995 is waarschijnlijk de beroemdste wedstrijd die zelfs mensen die verre van rugby kennen, kennen. Hiervoor moeten we Clint Eastwood bedanken: er zijn al weinig films over rugby, en vrijwel geen goede. Maar ‘Invictus’, dat de gebeurtenissen van die bijeenkomst beschrijft, is een van de goede.

Nu is de oorspronkelijke ontmoeting in het stadion in Johannesburg behoorlijk moeilijk om naar te kijken: rugby is in bijna drie decennia veel veranderd. En hier mag Eastwood overigens geprezen worden, want in zijn film voegde hij enkele spectaculaire elementen toe die het verloop van de wedstrijden niet veranderden, maar in 1995 geheel afwezig waren, bijvoorbeeld liften in de gangen.

Maar ondanks de verschillende snelheden, compleet andere tactieken en een bepaalde techniek is dit een van de belangrijkste wedstrijden in de geschiedenis van rugby. In de eerste plaats vanwege de historische ondertoon en het feit dat Nelson Mandela probeerde van het spel van de Witte Boeren een sport voor het hele land te maken. Voor Zuid-Afrika was dit het eerste WK – het team miste de vorige twee vanwege schorsing, maar het apartheidsbeleid behoorde tot het verleden en zelfs zonder ervaring met het spelen van WK’s bereikten de gastheren van het toernooi de finale. waar ze Nieuw-Zeeland ontmoetten.

Destijds was het Nieuw-Zeelandse team een ​​volledig onoverwinnelijk team voor zijn tegenstanders. Op de rand stond Jonah Lomu, 190 cm lang en ongeveer 120 kg zwaar. Toen hij eenmaal versnelde, was het simpelweg onmogelijk om hem tegen te houden. Maar de juiste verdedigingstactiek gekozen door de Zuid-Afrikanen zorgde ervoor dat de All Blacks zich gedurende de hele wedstrijd niet één keer in het doel van iemand anders bevonden. De reguliere speeltijd van de finale eindigde met een score van 9:9. En in de extra tijd, na het wisselen van vrije trappen, werd alles beslist door een drop-goal van Joel Stransky in de 92e minuut van de wedstrijd. Later zal de Nieuw-Zeelandse technische staf zeggen dat de rugbyspelers vergiftigd zijn, maar de teammanager zal meteen verduidelijken dat we het hebben over muffe melk in het hotel, en niet over sabotage door de gastheer.

2004 Drinken en herstarten van Nieuw-Zeeland

De laatste wedstrijd van Nieuw-Zeeland op de Tri Nations Cup 2004 werd gespeeld in Zuid-Afrika. Het toernooi verliep niet goed voor het team, de spanning groeide en de veteranen stonden op het punt hun laarzen op te hangen. De wedstrijd begon echter goed voor de All Blacks, waarbij ze lange tijd met 10-0 voor stonden. Bij rust nam het Zuid-Afrikaanse team de leiding – 19:13, maar in de tweede helft greep Nieuw-Zeeland het initiatief en behaalde een minimale voorsprong in de score.

En toen vonden de Zuid-Afrikanen hun spel, en de overwinning bleef bij hen – 40:26. De Nieuw-Zeelanders eindigden het toernooi op de laatste plaats.

Wat er gebeurde in het hotel waar het team verbleef, zal nog lang herinnerd worden als iets dat volkomen vreemd is aan het tijdperk van professioneel rugby. Een van de spelers van het Zuid-Afrikaanse nationale team, die in hetzelfde hotel logeerde, keerde terug van het avondeten en begon alle dronken Nieuw-Zeelandse spelers die hem in de wandelgangen tegenkwamen aan zijn zijde te zetten. De technische staf en het management van de Nieuw-Zeelandse Rugby Union kwamen tot de conclusie dat dit de druppel was. Bij aankomst in Wellington gingen de coaches, managers, aanvoerder en vice-captain van het team drie dagen op kantoor zitten om een ​​plan te ontwikkelen om het team, dat duidelijk veranderingen nodig had, te redden. Als gevolg hiervan duurde het zeven jaar om van de bodem waar het team zich bevond na de gedenkwaardige wedstrijd in Johannesburg naar de overwinning op het WK 2011 te komen.

2021 Overwinning op de laatste seconde gegrepen

Zuid-Afrika heeft het Zuidelijk Halfrond Rugbykampioenschap 2020 gemist vanwege de reisbeperkingen in verband met het coronavirus. In 2021 bleven er enkele beperkingen gelden, maar iedereen verzamelde zich weer op de velden: Nieuw-Zeeland, Australië, Argentinië en Zuid-Afrika.

De Zuid-Afrikanen versloegen eerst zelfverzekerd de Argentijnen en verloren in een close gevecht van de Australiërs. In de eerste ontmoeting met de Nieuw-Zeelanders verloren ze 17:19 en waren ze serieus bezig met de laatste wedstrijd met de All Blacks.

Al in de vijfde minuut van de 101e onderlinge wedstrijd was het het Zuid-Afrikaanse nationale team dat de score opende: de Allende viel met de bal op het scoreformulier na de pass van Nkosi. En dat zette de toon voor een stormachtige eerste helft. De Zuid-Afrikanen redden zich op het laatste moment nog een paar keer van de pogingen van hun tegenstanders, maar bij de rust waren ze nog steeds inferieur – 14:20.

De tweede helft verliep nog veelbewogener en dramatischer. In de 52e minuut kwam de Zuid-Afrikaanse ploeg op voorsprong (22:20), maar vijf minuten voor tijd kwamen de Nieuw-Zeelanders weer op voorsprong – 26:25. In de resterende minuten begon er een soort waanzin. De Springboks scoren een dropgoal en nemen de leiding, maar overtreden onmiddellijk de regels en Jordie Barrett scoort een vrije trap – 29:28. Er was bijna geen tijd, maar de Zuid-Afrikanen gaven niet op en toen de wedstrijdtijd al was verstreken en het fluitsignaal nog niet had geklonken, behaalden ze een vrije trap in de 22-meterzone van iemand anders, vlak voor het doel. . Het was een kwestie van techniek om te scoren – 31:29.

Veel van degenen die twee jaar geleden in de slotminuten van het Robina Stadion in Australië bleven hangen, zullen aanstaande zaterdag 28 oktober in het Stade de France in Parijs zijn om opnieuw te proberen het op te nemen tegen de All Blacks.

Enquêtelink